— Jesteś krwiopijcą. —
Każde słowo było chłodne, ale i doskonale dobrane, odpowiednio wyważone.
Uderzało chyżo, celnie. Twarz Olka nie wyrażała żadnych emocji. Jak zastygnięta
maska cyrkowego błazna, który rozśmiesza. Ale sam nigdy się nie śmieje.
Wybałuszone,
nieproporcjonalnie duże ślepia Aleksandra Stańczyka przeszywały Zacharego na
wskroś, tak że ten czuł się nagi. W oczach Olka nie było złości — tylko
rozczarowanie. Przytłaczające. Zachary wiedział, wiedział dobrze, że go
zawiódł. Nie mógł już nic zrobić. Przepadło.
Nie rozumiał w
pełni określenia krwiopijca i
pobudek towarzysza, ale obelga dotknęła go głęboko. Tak się czuł. Jak zachłanna
pijawka
Patrzył jedynie
bezradnie, jak Olek w milczeniu wychodzi z namiotu. Ostatni raz czarna bluza
mignęła na tle czerwono-białych pasów i zniknęła. Nie mówił już więcej.
Żaden z nich. Wszystkie niezbędne słowa zostały już dopowiedziane. Łzy
scałowane z rozpalonych policzków. Ukryte karty rzucone na stół. Dusze odsłonięte,
obnażone — celem łatwym się stały.
Zachary zaśmiał się bez
cienia wesołości, pusto jak cmentarna hiena. Przetarł dłonią mokrą twarz, w
skutek czego na jego kciuku odcisnęła się biała, lepka farba. Wytarł ją o
spodnie, po czym z niejednoznacznym skrzywieniem spojrzał na różową watę
cukrową i wiązkę balonów, którą trzymał w ręce. Wzrokiem uchwycił także grunt i
czyjś wysypany popcorn. Ogarniała go szerząca się znieczulica. Dokładał kolejne
cegły do muru obojętności, po samą szyję okrywał się ochronnym pancerzem.
Usłyszał rżenie osła i
spojrzał na starego przyjaciela z wyrzutem.
__________________________
1 Cytat autorstwa
Williama Shakespeare'a.
